Udział w wychowaniu dziecka matki nie jest prostym zadaniem. Wymaga dużego zaangażowania fizycznego i emocjonalnego. Jednak by lepiej sobie radzić z trudami wychowania potrzebny jest ojciec lub inna osoba wspierająca matkę w jej działaniach. W swoim artykule „Wpływ relacji z ojcem i matką na rozwój psychiczny dziecka” Grażyna Rymaszewska (2007) pisze o tym wyzwaniach. O tym, żeby poradzić sobie z zadaniem wychowania, matka potrzebuje wsparcia ze strony ojca dziecka lub innej osoby bliskiej. Potrzebuje obecności, akceptacji, okazywania miłości oraz doceniania jej roli w opiece nad dzieckiem.
Erna Furman (1994, s. 254) w książce „Jak wspierać dziecko w rozwoju” pisze: „Związek ojca z dzieckiem rozwija się w nieco inny sposób niż związek matki z dzieckiem (…) W pierwszych tygodniach i miesiącach życia dziecka rola ojca i jego satysfakcja nie wynika z bezpośredniego związku z niemowlęciem, ale z możliwości wchodzenia w relację z całością, jaką tworzy matka z dzieckiem”.
Do około 18 miesiąca życia rola ojca w rozwoju dziecka jest mało znacząca, jak wskazują na to psycholodzy, dlatego rola matki jest tym bardziej ważna do prawidłowego funkcjonowania młodego człowieka.
W początkowych miesiącach życia jednym ze sposobów komunikacji z otoczeniem jest uśmiech i płacz. To dzięki tym sygnałom rodzic uczy się komunikowania z dzieckiem, reaguje na jego zachowanie. Młody człowiek jest podatny na zranienia emocjonalne, dlatego bezbłędne rozpoznawanie potrzeb emocjonalnych dziecka przez rodzica jest sposobem na odpowiedni rozwój emocjonalny. Dziecko doskonale wyczuwa lęk, niepewność lub nieobecność matki co odbija się na jego kondycji psychicznej. Zachowanie pozytywnej więzi ma kluczowe znaczenie we wczesnych latach rozwoju. Również od rodzica zaczyna się uspołecznianie dziecka by mogło ono funkcjonować prawidłowo w świecie i przyjmować później role już jako osoba dorosła. Prawidłowa komunikacja rodzic – dziecko pozwala na samoistne uczenie się postaw moralnych i zasad społecznych w ramach swojej kultury. Uspołecznienie, o którym mowa, zaczyna się od przywiązania dziecka do opiekuna, najczęściej do matki. Niepowodzenie w rozwoju więzi lub jej braku prowadzi do problemów fizycznych oraz psychicznych, dlatego rola rodzica jest tak kluczowa w pierwszym etapie życia dziecka. Dziecko poprzez obserwację rodziców poznaje role płci – czyli wzorce zachowań odpowiednie dla mężczyzny i kobiety w danym społeczeństwie. We wczesnym dzieciństwie, jak uważają badacze, rozwój i identyfikacja płci zależy też od rówieśników, gdyż etykietowanie ról związanych z płcią jest u dzieci silniejsze niż u osób dorosłych (Zimbardo, 2002).
Przez definicję matki trzeba rozumieć rolę kobiety w rozwoju dziecka, tak samo ojca, jako mężczyzny. Tym samym chciałbym powiedzieć, że ważne jest by dziecko miało wzorce męskie i żeńskie. Koniecznym jest, by dziecko wychowywało się w pełnej rodzinie, i mogło czerpać odpowiednie wzorce. Tutaj warto powiedzieć coś więcej na temat wzorców bliższych i dalszych jako czynników warunkujących rozwój psychiczny i społeczny dziecka („Charaktery”, 2007, 4). Do uczenia się poszczególnych ról ważne jest posiadanie „zdrowego” wzorca. Niektórzy autorzy uważają, żerodzina homoseksualna ma możliwość wychowania zdrowych potomków zapewniając im miłość i prawidłowe funkcjonowanie (por. np. Tomalski, 2007; Brzask, 2008). Jednak ważne jest by dziecko miało kontakt nie tylko z jedną płcią. Jest to ważne z kilku powodów: przede wszystkim przyjęcia odpowiednich ról związanych z płcią, odkrycie własnego „ja”. Faktem jest, że pozbawianie dziecka jednego ze wzorców może upośledzić jego funkcjonowanie w społeczeństwie.
Korczak, S. (2012). Cechy osobowości i edukacja młodzieży heteroseksualnej i homoseksualnej. Praca magisterska. Białystok: Uniwersytet w Białymstoku
